Βλέποντας την πόρτα του σπιτιού να σπάει…

Κάθε πόρτα έχει μια ιστορία να διηγηθεί. Μερικές είναι γεμάτες αγάπη και χαρά, άλλες αντικατοπτρίζουν τη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες Έλληνες. Σήμερα, θέλω να σας μιλήσω για μια πόρτα που σπάει, μια πόρτα που ανοίγει στην απόγνωση και την αδικία.

Ένα σπίτι είναι περισσότερο από απλά τούβλα και τσιμέντο. Είναι ο χώρος όπου γεννιούνται οι αναμνήσεις, όπου οι οικογένειες οικοδομούν το μέλλον τους, όπου τα παιδιά γίνονται ενήλικες. Όμως, για πολλούς συμπολίτες μας, αυτό το σπίτι, αυτό το ασφαλής λιμάνι, απειλείται από ένα απρόσμενο εχθρό: τα κοινόχρηστα.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Τα κοινόχρηστα, σε πολλές περιπτώσεις, αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι των εξόδων μιας οικογένειας. Είναι όμως δυνατόν να χάσει κάποιος το σπίτι του, το καταφύγιο της οικογένειάς του, λόγω χρέους 800 ευρώ; Είναι δίκαιο να αντιμετωπίζει κάποιος τη βίαιη παραβίαση του προσωπικού του χώρου, με την πόρτα του σπιτιού του να σπάει και να εκδιώκεται;

Το να σπάνε την πόρτα του σπιτιού σου και να σε διώχνουν επειδή χρωστάς 800 ευρώ στα κοινόχρηστα είναι περισσότερο από άδικο, είναι απάνθρωπο. Καλούμε την κυβέρνηση και τις αρμόδιες αρχές να αναθεωρήσουν την πολιτική και την νομοθεσία για την αντιμετώπιση των χρεών, ειδικά όταν αυτές αφορούν τη βασική ανθρώπινη ανάγκη για καταφύγιο.

Κανένας δεν πρέπει να φοβάται ότι η πόρτα του θα σπάσει, ούτε να ανησυχεί ότι θα χάσει τη στέγη πάνω από το κεφάλι του λόγω ενός σχετικά μικρού χρέους. Αυτό είναι ένα θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων, κοινωνικής δικαιοσύνης και, πάνω απ' όλα, αξιοπρέπειας. Ας διασφαλίσουμε ότι οι ιστορίες πίσω από τις πόρτες μας είναι γεμάτες αγάπη και ασφάλεια, όχι απελπισία και αδικία.

Συντάκτης: Χαράλαμπος Κοκκινίδης.